Een lege stoel (Weekblad West Betuwe)

Maak je geen zorgen, hoorde ik haar zeggen. Ik had al een behoorlijk stuk gelopen in de hitte. Vier reeën lagen aan de rand van een griend. Net even in de schaduw. Ze keken op maar vonden mij niet de moeite waard om voor weg te springen. Iets verder zag ik een uil. In de verkoelende holte van een zeer forse knotwilg. Wij keken elkaar aan. Ik knikte hem even toe. En hij knipoogde naar mij. Dat deed me denken aan meneer De Uil van de Fabeltjeskrant vroeger. Aan het eind van elk verhaaltje kwam hij in beeld. Met zijn ogen dicht. Daarna gaf hij je een knipoog. Dat deed hij niet zoals wij. Dat deed hij door even één oog te openen. Uilen beschermen hun ogen overdag tegen het felle licht. Het zijn nachtkijkers.