Verstilde Kroegentocht (Stad Wageningen)

De wereld zucht nog steeds onder de coronacrisis. Het virus zorgt voor veel ellende en het ontregelt het leven op een enorme schaal. Talloze mensen lijden aan de ziekte en velen zijn eraan gestorven. Iedereen krijgt er direct of indirect mee te maken. Buiten alle zware ellende kunnen er heel veel leuke dingen niet meer. Zo mis ik mijn periodieke kroegentochten naar Amsterdam heel erg. Ik besef dat dit niet te vergelijken is met bijvoorbeeld het leed, dat zich in ziekenhuizen en bejaardencentra afspeelt. Maar een mens heeft nu eenmaal behoefte aan ontspanning. In de loop van een halve eeuw liep ik in het gezelschap van vele Wageningse vrienden en bekenden en vooraf gegaan door het denkbeeldige paard van de schillenboer met grote regelmaat mijn rondje door Amsterdam. Nu –in het tweede kroegloze tijdperk- besef ik hoe ik de tredmolen van het hoofdstedelijk cafébezoek mis. Wat mis ik vooral die kleine soms eeuwenoude cafeetjes zonder muziek, Sommige als nestkastjes zo klein. Ze huisvestten vrolijke en vreemde vogels van allerlei pluimage. Hun gekwetter en gezang maakten andere muziek vaak overbodig; kroegjes als Oosterling, `t Hooyschip, Papeneiland, de Wetering, Lacroix, de Eland, Hoppe, Doktertje, Korpershoek, `t Ooievaartje, Pieper, Meijer en de Witte Druif.