Draaiorgels verdwijnen uit straatbeeld, maar Zico stopt nog lang niet: `Dit is het leven!` (AT5)

Eén van de drie laatste orgeldraaiers van Amsterdam, is de 36-jarige Zico van Pareen. In heel Nederland zijn er nog maar twaalf beroepsorgeldraaiers en het beroep sterft daardoor langzaam uit. Als het aan Zico ligt stopt hij pas zodra hij erbij neervalt. `Ik ben met mijn dame op pad. Vrolijker dan dit kun je mij niet krijgen!` We ontmoeten Zico, geboren en getogen in Amsterdam-Noord, in Almere, waar hij jaren geleden naartoe is verhuisd. In een garagebox heeft hij zijn drie orgels opgeslagen die hij moet klaarmaken voor de dag. `Ik moet even mijn centenbakje schoonmaken`, zegt hij al poetsend. Daarna rijdt hij zijn orgel naar buiten en zoekt hij de muziekboeken uit. `In Amsterdam doen vooral zomerhitjes het goed, en ik draai rumba, maar dat is omdat ik het vooral zelf leuk vind.` Als Noorderling kwam hij al vroeg in aanraking met het draaiorgel. In Noord ging de orgelman vaak langs de deuren en Zico mocht dan als 6-jarig jongetje achterop zitten. `Ik vond het geweldig om een paar straten mee te rijden`, vertelt hij. `De meeste kinderen vinden draaiorgels leuk, met de belletjes, poppetjes en muziek. Alleen bij mij is het blijven hangen.` Op zijn negentiende kocht hij zijn eerste eigen draaiorgel, net nadat dat hij klaar was met school. `Mijn ouders vroegen me wat ik wilde doen: studeren of draaien.` Zico koos ervoor om het een jaar uit te proberen. `Nu ben ik 36 en ik doe het met evenveel plezier en enthousiasme als mijn eerste dag.` Hij heeft van zijn hobby zijn werk gemaakt, zegt hij. Hoeveel Zico verdient, verschilt per dag. `Soms honderd euro, soms meer of minder. Je wordt er niet rijk van, maar ik kan mijn vaste lasten betalen.` Minder contant geld Dat het beroep uitsterft, daar is Zico niet erg mee bezig. Hij wil er eigenlijk ook liever niet over nadenken. `Voor de tien orgeldraaiers die stoppen of overlijden, komt er één serieuze beroepsorgeldraaier terug.` Er zijn er nu nog maar twaalf in heel Nederland. `Waar ik me meer zor ...