White Shadows (GameQuarter)

Nog voordat je ook maar iets gezien hebt, laat White Shadows met een niet mis te verstane waarschuwing weten dat forse thematiek niet geschuwd wordt. Zo zal je als speler blootgesteld worden aan xenofobie, geweld tegen kinderen en vrouwen, slavernij, racisme, suïcide en dierenmishandeling. De trailers waarschuwden al enigszins dat deze game wat grimmig was, maar deze waarschuwing zet alles op scherp. Na deze waarschuwing volgt al snel het Orwelliaanse ‘All animals are equal` als spreuk waarmee het avontuur aftrapt. Het effect sorteert zich voor in je brein, waar je de zin ogenschijnlijk zelf al afmaakt met het befaamde ‘but some animals are more equal than others`. De thematiek is helder. We hebben niet te maken met een kleurrijke platformer, maar met een narratieve parabel waarin elke kleur ontbreekt. Een spel dat vanaf minuut één fors van de toren blaast en een bepaalde zeggingskracht opeist. Echter, deze krijgt het maar deels. Fifty shades De hele game kent enkel zwart, wit en een grote hoeveelheid grijstinten. Het gebruik hiervan is verbluffend. De dystopische omgeving ademt door zijn beperkte kleurenpalet veel sfeer uit en voelt beklemmend. Als ravendochter begin je een tocht langs de randen van de stad en wordt je constant getrakteerd op neonlichtreclames, bewegende lichten en machinerie op de achtergrond. De game weet te overtuigen met zijn altijd vibrante uitzichten. Naast een aparte artstyle wordt er eveneens gekozen voor een bijzondere soundtrack. De game is doorspekt met klassieke muziek, maar dan alsof deze afgespeeld wordt op een hele oude knisperende platenspeler. Deze muziek wordt regelmatig onderbroken door geschreeuw van een machthebber door een slecht functionerende megafoon of krijsende varkens. Die overigens, met een wellicht bedoelde knipoog naar het eerder aangehaalde verhaal van Orwell, allemaal op twee poten lopen. In het pauzemenu horen we een speelklokje eveneens een bekend slaapdeuntje spelen met de nodige ruis. W ...