Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition (GameQuarter)

Voor veel dertigers en veertigers waren de open wereld games van Rockstar toonaangevend. Dan heb ik het uiteraard over GTA 3, GTA: Vice City en GTA: San Andreas; drie games die voor veel gamers vele uren aan plezier hebben opgeleverd en waarin de nodige herinneringen zijn gemaakt. In het tijdperk dat de originele titels verschenen, was deze manier van een open wereld nog alles behalve de standaard. Waar tegenwoordig iedere studio de behoefte lijkt te hebben om een open wereld game te produceren, was dat begin jaren 2000 nog een prestatie van formaat. Daarnaast sprak de setting en de gameplay veel (jonge) gamers enorm aan. Met dit in het achterhoofd is het helemaal niet gek om deze games nog eens van stal te halen, op te poetsen en beschikbaar te maken op de hedendaagse consoles en PC. Als je aan Grand Theft Auto: The Trilogy - The Definitive Edition gaat beginnen, moet je allereerst in het achterhoofd houden dat de games aardig gedateerd zijn. Zo voelt de wereld in GTA 3 voor hedendaagse begrippen erg leeg aan, maar het gaat dan ook om het herbeleven van een oude titel. Naarmate je de trilogie speelt en dus aankomt bij de volgende titel, dan ervaar je de evolutie die de serie is ondergaan. Eigenlijk ervaar je hoe de open wereld games in het algemeen vooruit zijn gegaan in de loop der tijd. Dit gaat van de levendigheid van de wereld tot aan de personages, die steeds meer diepgang krijgen. Tevens merk je dat missies in de loop der jaren meer omvang hebben gekregen. Zodra je Vice City speelt merk je dat de stad nog steeds leeg aanvoelt voor hedendaagse standaarden, echter merk je in San Andreas al veel meer levendigheid en variatie. Los Santos bevat naast de stad ook een platteland en de stad zelf kent meer diversiteit dan de twee voorgaande titels. Niet klagenAls speler mag ik echter niet klagen dat de steden van Liberty City en Los Santos leeg of verouderd aanvoelen. Ik wist vooraf dat ik een opgepoetste versie van een oud spel zou gaan spelen. Eveneens wist ik ...