Metroid: Dread (GameQuarter)

Dreigend, geïsoleerd en tegelijkertijd in het bezit van een bepaalde heroïek; het muzikale thema van Metroid Dread brengt je gelijk terug naar de essentie van de serie. Een vervreemdende plek waar de speler opgesloten zit in een immens doolhof vol gevaar en geheimen. Metroid Dread pakt de draad na negentien jaar gelijk weer op alsof deze nooit is weggeweest. In een korte recap wordt met minimale middelen en strijdvaardige muziek de geschiedenis opnieuw opgetekend. Planeet ZDR staat ditmaal in de schijnwerpers. Hier zijn vormen van parasiet X ontdekt, de parasiet die Samus eerder bijna haar leven kostte. Men dacht samples te kunnen nemen via E.M.M.I`s (Extraplanetaire Multivormige Mobiele Identificatoren)  maar de communicatie met deze apparaten is verbroken. Samus, immuun voor het virus, wordt er op uitgestuurd om polshoogte te nemen. Onveranderd? Na aankomst worden al haar mogelijkheden snel afgenomen en is het aan de speler om dit doolhof vaardigheid voor vaardigheid te overwinnen. Al snel valt het meest essentiële pluspunt van deze titel op: de besturing van Samus. Het rennen, springen en schieten voelt ongelooflijk vloeiend aan. De complexiteit van de besturing weet hier gedurende de hele doorloop van het spel amper afbreuk aan te doen. Het vloeiend bewegen is een factor die voor een groot deel samenwerkt met de snelheid. Binnen een paar sprongen en schoten is Samus door een willekeurige kamer heen. Dit kost amper tijd waardoor het vele backtracken, wat Metroid eigen is, nog minder als een vervelend klusje aanvoelt. Al is hier wel een grote uitzondering op. In bepaalde gebieden, bestaand uit meerdere kamers, wacht een E.M.M.I. Samus op. Deze gebieden zijn gevuld met sensoren die in verbinding staan met de robotische vijanden. Zodra de E.M.M.I. op de hoogte is van je aanwezigheid, achtervolgt deze je tot je het gebied weer weet te verlaten. Weet zo`n mechanisch beest je te pakken, dan is dit bijna onherroepelijk einde verhaal, tenzij je zonder indicati ...