Waarom ik gamen mis (GameQuarter)

Crash Bandicoot 4: It's About Time In de afgelopen weken heb ik geen controller aangeraakt. Een toetsenbord en muis hebben zich enkel bewezen als tools bij het thuiswerken en mijn Switch ligt letterlijk op de plank stof te vangen. Het is niet dat ik geen zin heb, het is even noodzakelijk. Tijdens het recenseren van Crash Bandicoot 4: It`s all about Time schoot er een stekende pijn door mijn linkerhand heen. Het was mij al vrij snel duidelijk dat ik met mijn intacte rechterhand nog snel even kon zwaaien naar het scherm. Voorlopig geen games voor mij. Het begon met af en toe een redelijk scherpe pijn door mijn hand heen. Bij een bepaalde draaiing van mijn duim voelde ik intern iets schokken waarbij de pijn in korte stoten werd losgelaten om wraak te nemen op mij. ‘S nachts tijdens de slaap zorgde meerdere onwillekeurige bewegingen voor nieuwe pijnstoten die de functie van mijn wekker overnamen. De pijn was kort, maar heftig. Gelukkig wist mijn huisarts te vertellen dat er waarschijnlijk een ontsteking bij mijn duim zat en de overbelasting binnen twee weken zou verdwijnen. Het lukte mij niet om de woorden van de huisarts te internaliseren in de week die volgde. Het hokkende/schokkende gevoel kwam steeds sneller en de pijn werd steeds indringender. Er zaten pezen in mijn hand die doorgaans gewoon over elkaar schuiven maar nu met moeite over elkaar heen getrokken werden. Alsof ze soms ergens achter bleven haken of tegenaan schuurden. Al snel ontdekte ik dat ik minder pijn had als ik de basis van mijn duim vastzette. Niet wetend of ik het goede zou doen, heb ik er een doek omheen gebonden. Dit hielp geen hele dagen. Het ongemak vond zijn weg weer terug als de doek iets losser begon te zitten. Na een week was ik er wel helemaal klaar mee. Het vertrouwen in de woorden van de huisarts ebten langzaam weg, maar ik wilde ook vooral weer geloven dat het gezeur in mijn arm weg zou trekken en dat ik niet voor l ...