[Vanaf de Wal] Puppy Playtime (De Stad Gorinchem)

Ze vragen mij wel eens, “meneer, waarom mag de supermarkt nou wel open en de bouwmarkt niet?`, of “meneer, waarom mag je nou wel naar de kapper en niet naar de sekswerker - want zo moet je de dames, die vroeger van lichte zeden heetten, nu noemen”, of, “meneer, waarom mag je wel met zijn allen naar het park of schaatsen op een overvol vijvertje, maar niet op het terras?” En dan zeg ik, dat ik het ook niet weet en dat ik de weg ook volledig bijster ben en dat ik er gelukkig ook niet over ga. En dat ik ook bepaald niet jaloers ben op de dappere lieden, die bereid zijn er wel over te gaan, die bereid zijn hun privéleven met man of vrouw en/of kinderen en huisdieren op een heel laag flakkerend of uitgedoofd pitje te zetten om als dank slechts hoon, spot en boze dreigmails te oogsten. En soms, afhankelijk van de vraagsteller voeg ik dan nog toe, dat mensen niet zo moeten zeuren, dat ze niet naar een terras kunnen, dat er vijftien jaar geleden helemaal geen terrassen waren in Gorinchem en dat mensen daarom een biertje dronken aan hun eigen tuintafeltje en dat kinderen in heel veel landen in de wereld helemaal niet naar school kunnen, omdat er helemaal geen scholen zijn en dat ze daar dus zichzelf moeten vermaken met kralen en lege bikjes, terwijl hun ouders zestien uur per dag in een gammel textielatelier kleren zitten te naaien voor ons, rijke westerlingen. En dat dat die kinderen prima lukt, dat ze niet ontsporen of de hele dag vervelend zijn of depressief of brutaal tegen hun ouders. Maar dat laatste zeg ik allemaal meestal niet, om te voorkomen, dat ik weer voor een oude, linkse azijnpisser word uitgemaakt. Hetgeen ik koste wat het kost wil voorkomen, zeker in deze tijden, waarin je gelijkgestemde vrienden hard nodig hebt.