Complot (De Stad Gorinchem)

“Hij zegt, dat corona helemaal niet bestaat, dat ze ons maar wat wijsmaken, dat het allemaal een complot is en dat er allemaal beroemde geleerden zijn, die dat beamen”, zegt de vrouw, voor de Spar, deze keer, vanachter een gebloemd mondkapje en met luide stem, ter overbrugging van de vereiste afstand. Ze kijkt er verontschuldigend bij, beschaamd. Heeft ze twintig kostbare opvoedingsjaren gespendeerd aan haar ooit zo schattige zoontje, in de hoop dat er iets fatsoenlijks uit zou groeien, krijg je dit. Zo`n blik dus, de schouders ietwat opgetrokken. “Oh ja, ik ken dat”, riep ik terug. Ooit immers hing er een soort redelijk ogende, doch paranoïde figuur aan een van mijn dochters, een soort aspirant-schoonzoon, maar dan heel anders, die ervan overtuigd was, dat wij mensen permanent werden afgeluisterd door onze draagbare telefoonapparaten, ook als die ongebruikt op tafel lagen en zelfs als ze uit stonden of in de vliegtuigmodus. Dat de ene helft van Nederland permanent naar de andere helft zat te luisteren, niet wetende dat de andere helft hen weer zat af te luisteren. Er was geen speld tegen in te brengen, laat staan tussen te krijgen. Regelmatig moesten wij, ter ondersteuning van zijn theorie de proef op de som nemen. Dan moesten wij bijvoorbeeld, met de telefoon op tafel, praten over een bepaald merk nagelknippers of gehoorapparaten en dan zouden wij de volgende dag allemaal reclame voor de betreffende merken ontvangen. Het gekke was, wij ontvingen niks, terwijl bij hem, volgens eigen zeggen, het reclamemateriaal onophoudelijk uit het toestel rolde. Ik bedoel maar, hoe groter het geloof, hoe meer het zicht op de werkelijkheid verloren raakt. En mensen willen heel graag ergens in geloven en zich in dat geloof met anderen verenigen. En er is altijd in een of andere uithoek een gekke professor te vinden, die hen gelijk geeft. Komt diens naam ook weer eens in de Trots op Nederland.