Andy werkt met kinderen die huiselijk geweld ontvlucht zijn: `Ik lach, huil en dans met ze´ (De Stentor Deventer)

Soms luistert hij met een brok in zijn keel naar de verhalen van `zijn` kinderen. Verhalen over geweld, over verwaarlozing, over voortdurend op je hoede moeten zijn, niet gezien worden. ,,Er zijn gewoon kinderen aan wie werkelijk nog nooit één keer gevraagd is wat zíj nu eigenlijk willen, wat zij nodig hebben. Dat breekt mijn hart. Ik wil dat ze gehoord worden.`