Stadse Fratsen: Mozaïek (De Stentor Achterhoek)

Iets vaker dan goed voor mij is maak ik tussen de middag een omweg en wandel langs het Gelderlander-pand. Aanvankelijk schiet de sloop niet op maar er is nu weinig meer over van het gebouw waarin ik veertien jaar heb gewerkt. Om het verval te vatten maak ik geregeld een foto met mijn iPhone. Ook dit keer. Als ik later met mijn vingers het beeld vergroot zie ik naast de hoop stenen, de gele grijper en het kale staal in een donkere hoek een mozaïek opduiken, dat ooit kleurrijk moet zijn geweest. Wat het voorstelt weet ik niet. In de periode dat ik in het gebouw werkte heb ik het nooit gezien. Het kunstwerk zat in het kantoor van de chef op de eerste verdieping, verborgen achter een gemetselde muur. Ik ben niet de eerste die het blootgelegde mozaïek ziet. Op Facebook is mijn naam getagd in een bericht. De schrijver heeft er een betere foto van het kunstwerk bijgezet. Daaronder veel reacties. Iemand vraagt of er nog iets te redden is. In de wetenschap dat de slopershamer elk moment kan vallen, verstuur ik de volgende morgen direct na het ontbijt drie appjes. Eén naar de sloper, één naar de pandeigenaar en één naar de wethouder. Of er nog pogingen worden ondernomen de bij toeval gevonden kunst te behouden? Ik verwacht dat ze alle drie pas reageren als de bewuste muur geveld is, met als antwoord: `Hè, verdorie, ik zie je appje nu pas`. Maar dat gebeurt niet. Er volgen serieuze reacties. Zo serieus dat ik even denk dat de sloop wordt stilgelegd om het mozaïek uit de puinhopen te redden. Dan krijg ik het definitieve antwoord te horen: `De sloop is té ver gevorderd om het mozaïek nog te redden`. Dat klink ongeveer als `ik zie je appje nu pas`. Toch heb ik er vrede mee. Het is goed zo.