Uit Maastricht, overlever in Amsterdam (Amsterdam Centraal)

Samen met Remco Campert behoort hij tot de oudste nog actieve Amsterdamse dichters, dus ja, ook hij is eerbiedwaardig. Dat heeft hij dan toch maar bereikt, de heer J.C. Aachenende (pseudoniem als dichter in plaats van het zorgvuldig bewaakte geheim van zijn ware naam). Ik volg hem zo`n beetje, al ruim tien jaar, net als Conrad van de Weetering, laatstgenoemde al een paar jaar langer. Maar heel anders: bij Conrad was ik huisvriend, wij hadden lange gesprekken, dronken thee en gingen soms samen uit eten op de gracht. Van Aachenende heb ik al heel lang zijn telefoonnummer, ik weet waar hij woont en soms loop ik wel eens door die straat. Maar Aachenende kun je niet tutoyeren, hij blijft J.C. en die voorletters is het enige wat hij gemeen heeft met de populaire voetballer. Als vriend kan je niet zomaar aan de deur komen en zelfs na een gemoedelijk telefoongesprek weert hij afspraken af. ``Ik ben een kluizenaar en ik leef in een hol``, zei hij me eens alweer lang geleden. Liet me daarna twijfelen – maakte hij een grap, of schilderde hij zo de werkelijkheid van zijn bestaan?Buiten de poëzie podia als Eijlders en de OBA trof ik hem zo nu en dan. In de Arti Sociëteit en ook alweer enkele jaren geleden in Museum Huis van Loon aan de Keizersgracht. Daarbij kwam ik wat dichter aan zijn kleurrijke vroegere bestaan, maar ergens nog wat drinken of eten, daartoe kwam het nooit. Zijn rug begon te krommen en hij liep al met de gang van de bejaarde. Toch ging hij te voet naar huis: ``O ja dat gaat nog best``. Alleen over zijn geheugen maakte hij zich zorgen. Toen het `t vorig jaar onverwacht slecht ging met Conrad, die zich kon koesteren in een nabije grote sociale kring, viel het me op dat ik de `kluizenaar` al een poos niet meer had gezien. Maar gelukkig, behoudens de vervloekte ouderdom ging het hem uitstekend, verzekerde hij me. ``Nee, er komt een paar keer per week een thuishulp, dus het `hol` blijft wel op orde, bedankt voor het bellen maar liever geen bezo ...