Starlink: Battle For Atlas (GameQuarter)

In het verleden heb ik met (grote) regelmaat uitgehaald naar videogame-ontwikkelaars die keer op keer dezelfde game maakten en enkel sleutelden aan hun beproefde formule door het in een andere setting te zetten. Compile Heart is een bedrijf dat hierbij direct komt bovendrijven, maar ook wijlen Telltale Games en Travelers Tales maken zich hier schuldig aan. Een andere partij die meermaals van dergelijke praktijken is beticht, is Ubisoft. En ook het recent verschenen Starlink: Battle for Atlas voldoet aan hun beruchte Ubisoft-formule. De Ubisoft-formule is een vaak negatief beladen term die gebruikt wordt om de open-wereld games van de uitgever te omschrijven. Games als Assassin´s Creed, Far Cry, Watch_Dogs, Ghost Recon en The Crew zijn allen in zekere zin uniek, maar bouwen voort op een gelijkaardige basis. Men neemt een grote open wereld, verdeeld deze in gebieden, stopt ze vol met punten die veroverd moeten worden en die op hun beurt gigantische hoeveelheden sidemissions ontgrendelen en tot slot leiden tot het overnemen van een gebied om het verhaal te vorderen. Dit doe je keer op keer, tot je het overgrote deel van de map in je macht hebt en het verhaal tot zijn einde komt, waarna je door kunt spelen om die felbegeerde 100% binnen te trekken. Tot op de letter Zeggen dat Ubisoft Toronto met Starlink dat recept gebruikt heeft is een understatement. Men heeft het tot op de letter gevolgd en komt daardoor met een game die zo ontzettend veilig is dat je er bij wijze van een peuter mee in je auto kan bevestigen. Gelukkig betekent dit echter niet dat die niet leuk kan zijn, getuige de eerdergenoemde voorbeelden. In Starlink nemen we plaats op de Equinox, een intergalactisch schip dat vanuit de aarde naar verschillende sterrenstelsels reist om de oorsprong van een mysterieuze alien die op onze blauwe knikker landde te achterhalen. En daar zijn we bij aanvang van het spel al geruime tijd mee bezig, waardoor we al de nodige contacten hebben gelegd. Tijdens onze reizen ...