Detroit: Become Human (GameQuarter)

Fahrenheit, Heavy Rain, Beyond: Two Souls: drie games die steevast in allerlei best of-lijstjes verschijnen vanwege hun sterke verhaallijnen en de unieke focus op het vertellen hiervan ten koste van traditionele gameplay. Het zijn tevens drie games die van de hand van David Cage en zijn team bij Quantic Dream komen. De gamingcommunity hield dan ook zijn adem in toen Detroit: Become Human voor het eerst werd aangekondigd. Het jaar is 2038. De technologische revolutie heeft nieuwe hoogtepunten bereikt dankzij de introductie van androïden: robots met organische componenten, die gemaakt zijn om zoveel mogelijk op mensen te lijken. En met succes. Moderne androïden ogen, spreken en voelen zelfs als mensen en zouden zonder hun kenmerkende kledij en LED-lichtje op de slaap nagenoeg niet ervan te onderscheiden zijn. In tegenstelling tot ons voelen en vinden ze echter niets buiten hetgeen dat hun programmatuur dat ze opdraagt. De machines worden daarom ingezet om posities te vullen waar de mens zich in Cage zijn toekomst te goed voor voelt. Bouwvakkers, schoonmakers, butlers en zelfs sekswerkers komen anno 2038 van de lopende band, klaar om hun meesters te dienen. Aangenaam kennis te maken Het verhaal van Detroit focust zich op drie van zulke machines, die elk hun eigen verhaal te vertellen hebben. Kara is een huishoudrobot die ten dienste komt van een gezin in een achterbuurt in Detroit. Het huishouden, bestaand uit een man en zijn dochtertje, leeft in armoede en heeft duidelijk enkele geheimen die het daglicht niet kunnen verdragen. Vadertjelief is opvliegend, geheimzinnig en heeft duidelijk niet de kwalificaties om voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een opgroeiend kind. Maar dat is natuurlijk juist de reden waarom Kara in huis is gehaald. In haar uniform ruim je de boel op, doe je het huishouden en probeer je het meisje waar je de zorg over hebt gekregen beter te leren kennen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat je er een band mee krijgt. Wanneer de situati ...