Hartenjagers (Amsterdam Centraal)

Wat deed u in het stemhokje? Nog in de rij hoorde ik een buurman fluisteren: ”Ik ben mijn stem kwijt.”“Heb je ‘m verpatst?” bulderde een ander.Schor gelach, het was vroeg en de kelen waren nog niet gesmeerd.Toen ik het hokje in mocht, was ik even in verwarring, want per ongeluk had men mij twee stembiljetten voor het referendum meegegeven. Mijn extreemlinkse eerlijkheid gebood mij er één terug te geven, maar mijn rechts-geïndoctrineerde graaibrein zag toch ook een gemiste kans.Zo missen we allemaal wel iets.Zetels, geloofwaardigheid, vertrouwen, de boot, een stukje gehoor, liefde, boterhammen met pindakaas, een potje kaarten, Halbe Zijlstra. In oktober verloor ik bijna mijn hart tijdens mijn avondlijke forensen-metroritje tussen Centraal en Amstel, terwijl ik naar muziek luisterde. In gedachten keek ik naar de aantrekkelijke man tegenover me, blijkbaar iets te lang, want tussen twee nummers door hoorde ik hem aan de man met wie hij praatte vragen:“Waarom kijkt die vrouw zo naar me?”“Ik denk dat ze je leuk vindt...”Betrapt keek ik naar de grond, mijn nagels, de pluisjes op mijn jas, terug naar zijn gezicht en ja, hij deed iets met zijn ogen, een trillertje. Ik denk dat we allebei evenveel schrokken.Toen ik uitstapte, keek ik nog even naar hem, maar hij keek nog steeds voor zich uit, naar daar waar ik niet meer zat. Of naar zichzelf, weerspiegeld in de ruit.Gemiste kans, en ik hoopte op een tweede, maar kort daarna verloor ik op vreemde wijze mijn evenwicht, en mijn baan, en zat maanden thuis. Na het stemmen liep ik door de stad, en werd herhaaldelijk belaagd door in groene jasjes gestoken vrijwilligers, flyer in de uitgestoken hand, klaar om mij te woord te staan en mijn kiezershart te stelen. Ik moest ze teleurstellen, hoewel die teleurstelling van korte duur was, want gisteren zag ik ze alweer taart eten.Daarna stond ik in de metro, mijn hart spatwaterdicht in een supermarkttasje met ham ...