Stadse Fratsen: Radio (De Gelderlander Achterhoek)

Ergens hoop ik dat ze het aan de bar van café Herfkens in Baak, het dorp waar ik opgroeide, wel eens over mij hebben. Dat ze bijvoorbeeld zeggen: `Nooit gedacht dat dat bleue jongetje nog eens stukjes zou schrijven voor de krant.`` Dinsdag loop ik rond kwart voor vier in de middag café Herfkens binnen en constateer dat de kozijnen een likje verf kunnen gebruiken. Eerder die dag ben ik gebeld door iemand van Radio1 of ik in de uitzending wat wil vertellen over bevolkingskrimp in de Achterhoek. Dat zou dan wel ergens ter plekke moeten, maar waar? Baak, zei ik. Zo komt het dat ik even na vier uur midden in Baak, met op de achtergrond de kolossale kathedraal, live op de radio vertel over mijn dorp. Hier voetbalde ik, ging ik naar school en naar de kerk. Ik leg uit dat ik in een klas zat met 23 leerlingen. En dat veertig jaar later in 2011 maar vier kinderen in Baak zijn geboren: drie meisjes en één jongen. Reden voor de voetbalclub - de trots van het dorp - subiet te fuseren met Steenderen, in mijn tijd de aartsrivaal. In de gelagkamer leunt de radioploeg tegen het biljart. Aan de bar zitten vijf of zes gepensioneerde mannen, op gepaste afstand van elkaar. Eén ervan herken ik. Herman, een van de beste klaverjassers die ik ooit heb gekend en de voormalige aanvoerder van ons eerste. Hij voetbalde altijd met een bandage om zijn knie. Herman herkent mij. Ik schud hem de hand en loop dan naar de radioploeg. Uit wat de redacteur van het Hilversumse gezelschap zegt, begrijp ik dat ze al een kort onderhoud met Herman hebben gehad. Ik hoor dat ik daarbij even ter sprake ben gekomen. Een goede voetballer, had Herman gezegd.