Stadse Fratsen: Klaverjasapp (De Gelderlander Achterhoek)

Als mijn vriendin zich deze vooravond naast mij schaart voor de tv, hoor ik dat ze een appje krijgt. ,,Kijk, Jolien zit er ook al klaar voor``, zegt ze. Ik vermoed dat Jolien een van de vrouwen is met wie ze sinds kort afspreekt. Dat blijkt te kloppen. Dan begint het item in EenVandaag. Ooit nodigde een neef van me mij uit om wekelijks de avond van de klaverjasclub te bezoeken in het dorp. Dat was tijdens een handvol boompjes die we speelden na de voetbaltraining in de kantine van de plaatselijke club. Het kaartspel had mij nooit zo getrokken maar - zoals de meeste denksporters - bleek ik er goed in te zijn want ik kon onthouden welke kaarten nog in het spel zaten. Even zag ik mijn dorpsbewoners voor me. Mannen en vrouwen van middelbare leeftijd met een verschraald biertje binnen handbereik en de sigaret brandend op de asbak, die de acht kaarten sorteerden tussen de vingers. Had ik toegehapt dan was ik het dorp waarschijnlijk nooit uitgekomen. Het tv-item vertelt dat het slecht gaat met het klaverjassen. Niemand speelt nog. Ik bedenk me dat het zeker twintig jaar geleden is dat ik met een vriend op Ameland speelde tijdens een drukbezocht toernooi. En mijn laatste boompje - waarschijnlijk met drie oude studievrienden - moet ik in het vorig decennium hebben gelegd. Maar er is dus hoop. Mijn vriendin is onlangs benaderd om aan te schuiven voor een sessie met drie andere vrouwen. Ze wist tot dan van nel noch troef, maar dat is na één avond helemaal anders. In loze uren zit ze niet meer op Netflix maar op de vers geïnstalleerde klaverjasapp. En ik denk maar een ding: zou er niet nóg zo`n stel zijn zoals wij?