Een bogey leren haten (Golf.nl Nieuws)

In een column betoogt Gerard Louter dat de lat in het Nederlandse topgolf veel hoger moet om aansluiting te kunnen vinden met de wereldtop. Nederlandse golftoppers moeten leren een bogey te haten. Nederland is nu officieel een land zonder een golfer (m/v) in de top-100 van de wereldranglijst. Joost Luiten is deze week gezakt van plek 99 naar 102. Het scheelt maar drie plekken, 99 of 102, maar de symbolische waarde valt niet te onderschatten. De ontwikkelingen in topgolf gaan wereldwijd razendsnel en Nederland raakt steeds verder achterop. Over de oorzaken is al van alles gezegd en geschreven. In het nieuwe nummer van Golfers Magazine komt het onderwerp ook weer aan de orde. In het artikel ‘De wil om te slagen’ vraagt collega-golfstukjesschrijver Jan Kees van der Velden zich af of Nederlandse golfers er wel alles voor over hebben om de top te bereiken. ‘Ik waag dat in hoge mate te betwijfelen’, aldus Van der Velden die er wat overbodig aan toevoegt: ‘Ik weet dat ik daarmee tal van mensen tegen me in het harnas jaag.’  Griezelig Niet de juiste instelling en mentaliteit, ze werken niet hard genoeg, de echte wil om te slagen ontbreekt, je hoort het regelmatig over Nederlandse topgolfers en talenten. Klopt het ook? Het blijft lastig om er over te oordelen zolang je die golfers niet bijna dagelijks van nabij meemaakt. Waar het volgens mij zeker vaak aan ontbreekt, is het besef hoe ongelooflijk goed je anno 2017 moet zijn om alleen al plaats 102 op de wereldranglijst te bereiken, laat staan een plek in de top-50. Het regent op de grote Tours scores van 61, 62 en 63, en niet op knikkerbaantjes. Het niveau begint griezelig hoog te worden. Als we in het Nederlandse golf aansluiting willen vinden met de top dan moet de lat daarom veel hoger gelegd worden dan nu het geval is, door de topgolfers en de talenten zelf natuurlijk, maar ook door de coaches, door de clubs met een topgolfprogramma en, hoe minimaal onze invloed ook is, ook ...