Het geel kleurt grijs (Telesport Wielersport)

Eigenlijk was het lafjes. Op een plek waar de grote kampioenen in het verleden hun status deden gelden, daar miste Chris Froome iedere overtuiging die eigenlijk bij een geletruidrager hoort. Zijn spoedig geneutraliseerde demarrage bij het Casse Déserte op de Col d´Izoard had meer weg van een speldenprik dan van een vlammende versnelling. Opnieuw regeerde zijn calculator boven zijn emotie. En zo lijkt zijn vierde Tour-zege vooral een overwinning zonder glans te worden. Helaas heeft Chris Froome het geel in deze Tour vooral grijs gekleurd. Geen moment toonde hij zich meedogenloos richting zijn concurrenten. Sterker, aan de voorsprong die hij op de eerste juli in de openingstijdrit in Düsseldorf pakte, dankt hij nog altijd het minieme verschil waarmee het maillot jaune nu om zijn ranke schouders hangt. Bergop heeft hij in deze ronde nooit zijn tred gevonden. In de Pyreneeën was hij kwetsbaar, in de Alpen kon hij controleren. Iets extra´s zat er niet in.Natuurlijk wilde de Britse Keniaan op weg naar de 2360 meter hoge top van de Izoard een nummer opvoeren. De historie van de sport spreekt hem aan. Zo droomt hij sinds vorig jaar al stiekem van vijf Tour-zeges, zodat zijn naam in één adem met de allergrootsten (Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Indurain) wordt genoemd. Ook op de Izoard ligt die heroïek. Het is de Alpenreus waar de allergrootsten een deel van hun heldenepos hebben geschreven. Of zoals voormalig Tour-directeur Jacques Goddet het omschreef: `Het is een privilege van de Izoard om de ware kampioenen te tonen.`Zijn waarschijnlijke vierde Tour-zege brengt Froome wel in die kampioenengalerij, maar zijn manier van rijden mist in deze Tour iedere associatie met de allergrootsten. Met zijn hoekige manier van klimmen verdient hij zeker geen schoonheidsprijs. Soms lijkt het wel alsof Froomey Stevie Wonder imiteert wanneer hij hoofdschuddend en naar beneden kijkend zich een weg omhoog baant. Het oogt geensz ...